Αλίκη Καρρά Diaries

~ΠΕΡΙ ΑΝΕΜΩΝ~
Τελικά εμείς οι άνθρωποι είμαστε πολύ περίεργα όντα… Ζούμε για να υπάρχουμε και δεν υπάρχουμε για να ζούμε.. Παιχνίδι λέξεων κι όμως, η ουσία παραμένει η ίδια. Τα παραμύθια θα ‘ναι πάντα παραμύθια. Άλλους τους διδάσκουν, κι άλλους τους κοιμίζουν. Αυτή είναι ίσως και η μόνη λεπτομέρεια που ευθύνεται για τη διαφοροποίηση του ενός από τον άλλο. Σήμερα θέλω να μιλήσω για ΕΚΕΙΝΟΥΣ. Τους πρώτους. Ναι, αυτούς που απαρνιούνται τον παράδεισο για να πετάξουν την ψυχή τους στην κόλαση. Ερωτευόμαστε, απογοητευόμαστε, γελάμε, κλαίμε, ζούμε, πεθαίνουμε, πετάμε, πέφτουμε… και δεν ρωτάμε… θα βρούμε έδαφος να μας φιλοξενήσει;
Και να ξέρεις, οι μεγαλύτεροι έρωτες δεν έχουν όνομα. Κι εγώ έκανα το λαθος και του ‘δωσα. Η προσδοκία είναι η μεγαλύτερη απάτη κι εμείς γίναμε ζητιάνοι του έρωτα. Που μπερδεύτηκες, μου λες; Μόνο τις νύχτες που ‘θελες τη συντροφιά μου μ’ έκανες γυναίκα. Όταν έκανες την ψυχή μου να τρέμει, τι έβλεπες; Όταν το σώμα μου ξεψυχούσε στα χέρια σου, τότε τι; Δεν θα κατάφερνες ποτέ, λες, να αποθεώσεις αυτό που είμαι . Το είχα ήδη πολύ ψηλά και δεν το ‘φτανες. Τελικά κατάλαβα πως για να με αναστήσεις, πρέπει πρώτα να έχω πεθάνει. . Κι εγώ.. γαμώτο.. αντέχω ακόμη.